laid upon the Table—

Return referred to the Select Committee on Public Accounts.

laid upon the Table—

Papers referred to the Select Committee on Crown Lands.

stelde voor—

seconded.

Petition read by the Clerk.

stelde voor, als een onbestreden motie—

seconded.

Agreed to.

moved, as an unopposed motion—

seconded.

Agreed to.

stated that the petition [No. 702—’23] was on the Table.

moved—

seconded.

Agreed to.

moved, as an unopposed motion—

seconded.

Agreed to.

Ek stel voor—

By die laaste sessie, of by die sessie verlede jaar, was die posiesie wat betref die beestboer in Suid-Afrika so ernstig, dat die kwessie destyds voor die Huis werd gebring in byna of ek mag sê in presies dieselfde bewoordinge as waarin dit nou voorkom. Ek sê in byna dieselfde bewoordinge. Verlede jaar het die Huis die kwessie met groot ernst vir geruime tyd hier onder behandeling gehad. Die Regering het duidelik gevoel dat die ’n kwessie was wat nie somaar daar gelaat kon word nie en dat dit ’n kwessie was waar die Regering iets aan moest doen. By daardie geleentheid werd dit duidelik aan die Huis getoon, dat die beestboere van die Unie toe, net soos nou, heeltemaal gesteld was op die genade van die beestboere van Rhodesia en van die beestboere van die Protektoraat en andere. Daar werd duidelik aangetoon dat dit feitelik onmoontlik was om ’n behoorlike markt te kry vir die beestboere van die Unie en dat dit grotendeels te wyt was aan die konkurensie van die mense wat op spekulatieve wyze, nie om die lands bevolking te vermeerder, maar net alleen om so veel geld as moontlik uit boerdery te maak, hul beeste het gekoop en verkoop en verder was dit te wyt aan die invoer van beeste uit die ander gebiede, sodat die boere hier te kamp had teen die mense in die Protektoraat, naturelle en andere. Die gevolg is dat die markte van die Unie feitelik een “dumping ground” geword het vir die vee, die slagbeeste van Rhodesië, die Protektoraat en ander gebiede om die Unie. Daar was toe op aangedring van hierdie kant van die Huis, dat die Regering, as verteenwoordigers van die volk van die Unie onmoontlik kon toelaat dat dit verder sou aangaan, en dat die boerebevolking in Suid-Afrika, wat tot so hoge mate afhankelik is van beestboerdery nie langer moest benadeel word nie op die wyse waarop dit toe geskied het, en daar werd toe ’n beroep op die Regering gedoen om tusse beide te kom en om die beestboere van Suid-Afrika te beskerm. Ons kan goed onthou wat die posiesie was wat toe opgeneem werd deur die Eerste Minister en sy Regering. Die Eerste Minister, soos ek gesê het, namens sy Regering, vindend dat dit ’n onmoontlike stand van sake was en dat daar iets gedoen moest word voor die boere, het toe—ek dink die Huis sal met my instem—op baje onrype en ondoordagte wyse heengegaan—en hy sal die eerste wees om dit te erken—en hy het aan die hand gegee of hy het gesê, dat wat hy van plan was om te doen was om ’n vlees bonus Wetsontwerp voor die Huis te plaas, waardeur hy gemeen het aan die klagtes tegemoet gekom sou word. Die vlees bonus sou strek as ’n aanmoediging voor die uitvoer van vlees uit Suid-Afrika en dit sou daar dan nie op aan kom nie, hoeveel vlees daar in Suid-Afrika sou inkom nie of waar dit vandaan sou kom nie. Dit was ’n baje ondoordagte wyse van optree en dit was ’n baje onwyse voorstel. Want nouliks had die Eerste Minister dit aan die hand gegee en nouliks had hy gesê, dat dit gedoen sou word, en nouliks had hy die Huis daartoe gekry om geen resolusie te neem—die mosie was feitelik uit die Huis uitgepraat—of hy het ’n Wetsontwerp ingedien en by die introduksie van die Wetsontwerp—lede sal dit onthou—het hy die opmerking gemaak: “Ek dien hier ’n Wetsontwerp in, maar of dit van enig nut sal wees weet ek nie; ek self betwyfel dit sterk, ek twyfel daar sterk aan of dit enige goede uitwerking sal hê.” Dit was die houding wat die Eerste Minister aangeneem het, en ek sê, dat dit duidelik was, dat die Wetsontwerp nooit van tevore deur hom oorweg was; klaarblykelik het die Minister nie geleentheid gehad nie, of miskien was dit nie op tyd voor sy aandag gebring nie, maar dat was die maatreël waartoe die Huis eventueel sy toevlug geneem het. Die Ontwerp het Wet geword; ek weet nie presies nie wat die uitwerking daarvan gewees is, maar ek glo, dat ek met alle vertroue kan sê, dat daar nie veel van gekom is nie, en dat die uitwerking gewees is wat die Eerste Minister self vermoed het, want soos ek in een van die koerante gesien het, al die geld, die £5,000 wat gestem is vir bonus, is of sal aan die Tesourie terug betaal word, want niemand het vorwaarts gekom om daar gebruik van te maak. Een ding is seker, en dit is, dat dit ’n maatreël was wat nie van die minste betekenis was nie vir die bevolking en sodoende het daar nog ’n jaar virby gegaan en ongelukkig staat ons nou in ’n veel ernstiger toestand as ons toe in gestaan het. Die mense van die Unie, die boere, niemand kan dit ontken, is vandag so uitgeput as hul nog nooit te vore gewees was. Ons behoef net te sien hoe telkemale as daar ’n swerm sprinkhane kom, of wanneer daar ’n droogte die land vat, hoe talryke boere, die een na die ander insolvent raak. Dieselfde dinge het in die verlede geskied; ons het droogtes gehad, ons het sprinkhane gehad, maar in die dae het ons altyd gevin dat die boere ’n bietjie kontant geld in sy sak had gehad, of dat hy ’n bietjie krediet het gehad waarmee hy het kan opbou vir ’n jaar of waarmee hy het kan voortsukkel; maar vandag is die boer so uitgeput, hy het niks geen kontant geld nie, en hy het nie krediet nie, en sodra so ’n ramp oor hom kom, gaan hy onder en dan word hy ’n werklose. Ek het daar verlede jaar op gewys wat die beestboerdery in Suid-Afrika vir die beestboerdery in die algemeen beteken. Dit het in die laaste maande meer en meer geblyk, en dit is so vandag en sal so bly, dat boerdery in Suid-Afrika, en virnamelik in die binneland gemengde boerdery is; en dit sal so bly. Die wisselvalligheid van die natuur en ander dinge is van sodanige aard, dat geen enkel boer hom kan verlaat op een tak van boerdery en een van die bykomende takke het altyd die beestboerdery gewees, en dit het altyd beantwoord en het hom byna altyd ’n goeie sy-inkomste gegee in sy bestaan en in sy boerdery, en as ons toelaat dat die beestboerdery uitgedruk word, dan is dit tevergeefs vir ons om te hoop en te dink, dat gewone boerdery in Suid-Afrika ’n sukses sal word. Waar ons in die buurt in die omgeving is van stede om, soos hier langs die kust, waar mense met vrugte kan boer en ander dinge, daar kan dit nog gedoen word, maar wat ek gesê het is van toepassing op boerdery in die binneland en ook op sekere gedeeltes van die kust streke. Nou, die vlees bonus Wet is ’n mislukking gewees. Verlede jaar, toe daar deur my op aangedring was, dat daar beskerming gegee moest word teen die invoer van beeste uit Rhodesia en die Britse Protektoraat, was daar drie besware geopper teen wat ek gesê het. Die eerste beswaar was die onmoontlikheid om toesig te hou oor die invoer van beeste van buite af. Die twede beswaar was ’n beweerde ooreenkoms tusse die Unie, en Rhodesië en die derde beswaar was die nabuurskap, die gevaar wat ons sou loop deur die verstoring van die vrindskappelike relasies tusse Rhodesië en die Unie. Dit was die hoofdargumentie. Maar wat vind ek nou? Ek het hier voor my die Staatskoerant van die 15de Februarie, en daarin verskyn ’n kennisgeving aangaande die invoer van vee uit die naburige State en gebiede. Die Regering het nou klaarblykelik tot die oortuiging gekom dat die enig gesonde wyse, die enig doelmatige wyse, om die toestroming van vee teen te gaan en om die veeboer van Suid-Afrika van diens te wees is om die invoer te belet. Daardeur verval elkeen van die argumente van verlede jaar wat toe deur die Eerste Minister gebruik is. Die argument omtrent die onmoontlikheid van toesig op ons grense is verval. Klaarblykelik is die argument oor die relasies verval; die ooreenkoms bestaan klaarblykelik nie meer nie. Ek is werkelik bly om te sien, dat die Regering nou tenminste so ver gegaan het, dat hul nou tenminste gesien het, dat dit objekties is wat nie kan opweeg nie teen die eis wat ek gemaak het, die noodsaaklikheid om die veeboere te red, en om die beestboere in die Unie te red, Maar nou wens ek net ’n paar woorde te sê oor die proklamasie, die kennisgeving wat in die Staatskoerant verskyn het. Volgens die kennisgeving sal dit van af die 1ste Maart verbode wees om beeste van buite die Unie, Britse Protektoraat, Basutoland, en Swasiland in die Unie in te voer as die beeste onder 800 pond levend gewig en onder 400 pond dood gewig. Ek noem dit in die eerste plaas omdat dit so dwaas is. Die beeste wat van die Unie markte uitgesluit sal word, sal varkens wees—die beest wat 400 pond weeg, goed, is uitgesluit. Dit moet oor 800 pond levend wees om uitgesluit te word. Maar dood mag dit minder dan 50 persent weeg. As dit dood is en 400 pond weeg, dan kan die nie inkom nie. En varkens weeg meer as dit. Maar jong osse, en koeie, maër osse kan ingebring word. Maar die vette osse kan nie inkom nie. En dit lyk my buitegewoon toe, dit is baje eienaardig. Ek wens hier op te wys. Verlede jaar het ons allerlei argument gehoor waarom ons die beeste moet laat inkom; ons het gehoor hoe moeilik dit sou wees om te sien dat beeste nie kan inkom, maar wat nou? Die Regering gaat nou nie allenig sien nie, dat beeste nie sal inkom nie, maar hul sal daarop moet let, dat beeste oor ’n seker gewig nie sal inkom nie. Die moeilikhede van die toesig word nie verminderd maar hul sal hierdeur werklik vermeerderd word. En wat word van die argument aangaande die vrindskappelike relasies? Ek is bly om te sien, dat die Regering terug gekom het van die valse posisie waar in hul verlede jaar verkeer het.

Die valse posisie van die vrindskappelike relasies?

Daarom sê ek die posiesie is vals. Hulle het ons verlede jaar op loop gejaag met vriendskap, maar nou kan hulle dit laat bly. Vriendskap onderhou mens met enige land en staat, waar ookal geleë en elke stap van proteksie, welke geneem word, sal ’n belang van die een of ander staat aanraak en in soverre die vriendskap aantas. Ons het te doen met die belang van hierdie land se volk, en die Regering moet kies tussen behartiging van daardie belang of prysgee daarvan terwille van nabuurskap. En ek sê, dat hier sal die Regering moet leer die waarheid van die ou gesegde: “Charity begins at home”, “Die hemp is nader as die rok.” Die Regering is nie daargestel as filantropiese ondermeming nie, en die argument van verlede jaar het die Regering volkome laat vaar. Niemand kan nog iemand met ’n proklamasie op loop jaag nie. As die teenwoordige toestand oor is, moet bekend gemaak word wat die Regering werkelik van plan is om te doen om die boer in die algemeen te beskerm teen Rhodesië en ander omliggende gebiede. Dan sou ek dit graag van die hoogedele die Eerste Minister vermeen. Ek vertrou dat hy hom duidelik sal uitlaat met betrekking tot beskerming van die vleisboere. Ek reken dat die tyd gekom is vir die Regering om ’n meer vaste en bepaalde politiek omtrent boerdery in Suid-Afrika aan te neem; tyd dat vaste lyne neergelê behoort te word omtrent die manier waarop hulle boerdery gaat ondersteun en bevorder. Tot sover het hy ons nog steeds besig gehou met geleentheidsoplossings, en dit moet verander en ’n vaste basis vir ’n politiek neergelê word insake boerdery—boerdery, wat as die myne sal vergeet wees in Suid-Afrika, nog steeds die grondslag sal uitmaak van die welsyn van die Unie. Oor dertig, veertig jaar is die myne weg, en as ons toelaat dat die boerdery te gronde gaat soas nou, dan wil ek weet wat sal geskied, wanneer oor veertig, vyftig jaar die myne uitgewerk is en die spoorweg met sy miljoene skuld nie meer die geleentheid het om vir die mynindustrie masjienerie aan te ry nie. Dus ons moet die boerdery opwerk en die Eerste Minister sal toestem dat dit nodig is, en nog meer, nl., dat die Regering geroepe is om die boer te beskerm. En as die Regering moet instap, besit sy nie die reg om haar te beroep op nabuurskap nie. Rhodesië is net so bekwaam om sigself te beskerm as wat ons kan dink om te wees ten opsigte van onsself. Laat ons onse plig doen teenoor die boer van die Unie; Rhodesië sal dieselfde doen vir sy eie mense. Ek wil nie verder op die saak ingaan nie, omdat reeds verlede jaar ’n bespreking plaatsgevind het en die noodsaaklikheid vir hulp is gevoel en erken. En dit so synde, moet die Huis vandag nog meer voel dat iets gedaan moet word. Wat ons geleer het uit die verlede moet strek tot waarskuwing om nie weer ’n jaar weg te gooi nie; om ’n redmiddel te soek die nie voldoende is nie, en die redmiddel welke die Regering in die verlede toegepas het, sal nie veel meer doen nie, so weinig as die vleisbonus gedurende twaalf maande gedaan het. Ek hoop dus dat die mosie aangeneem sal word, en ek het die mosie opsetlik so gestel dat die Eerste Minister en die Regering dit kan aanneem en sig later net daarop kan beroep. Dit is daarom noodsaaklik om te sê, dat ek beskou dat die stap, aan die hand gegee deur die Eerste Minister, nie genoegsaam is nie; ons moet verder gaan en toesien dat die beesboer behoorlik en beter beskerm word as sou volg uit die kennisgewing van 12 Februarie. Ek neem aan dat die Eerste Minister bereid is om die mosie aan te neem en dat ons rede sal hê, om aan te neem, dat hulle dit nie sal laat by die kennisgewing nie.

As the hon. the leader of the Opposition has said, the Government has no objection to accepting the motion which he has put upon the Table, because the motion which the hon. member has put on the Table is not a motion for an embargo. He says—

With that motion the Government is entirely in accord, and I welcome the fact that the hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) has put the motion on the Table because it gives the Government an opportunity of explaining the position of the cattle industry. During last session, as the hon. member has pointed out, a very extended discussion took place upon this question. And when the hon. member brought a resolution before the House in connection with the matter, an amendment was moved in connection with the advisability of exporting cattle from this country, all sides of the House recognizing there was a surplus of beef for export from South Africa. Shortly after the discussion, the Agricultural Advisory Board sitting in Cape Town—a board of which there are some members in this House—passed a resolution unanimously recommending that a conference of cattle farmers should be called throughout the Union for the purpose of discussing the position of the cattle industry which, I acknowledge, was in a very parlous condition. Following upon that resolution of the Agricultural Advisory Board, I instructed the Agricultural Department to call a congress of representative cattle farmers throughout the Union, and with a view to making that congress as representative as possible, provision was taken to notify all the agricultural associations and farmers’ organizations throughout the Union so that they could nominate delegates to attend that conference. So that was a representative body representing the cattle industry throughout the Union of South Africa. That conference met in Pretoria on the 24th August of last year and they had a full discussion upon the question, and I may say that although I have had the privilege of attending agricultural conferences and meetings of farmers throughout the Union for many years, I have never been present at a meeting where there were so many real representatives of the farming industry of this country as at that which assembled at Pretoria on the 24th August. It was a remarkable congress. It was attended by representative farmers from all over the Union, and after they had discussed these matters very fully a proposal was made that a committee of that congress should be appointed to go into various resolutions and propositions which had been put before the congress. That committee sat the whole of that first evening, and I know personally that they started their deliberations at 5 o’clock the following morning, and about 9 o’clock that day they laid certain propositions before the congress which were accepted. And when my hon. friend proposes to speak for the cattle farmers of this country and says they are in favour of an embargo, then he must have forgotten to read the resolutions which were taken at that conference. That conference, such as had never before been called together, realized that there were other interests besides cattle interests and that there was a great amount of inter-trade between Rhodesia and the Union. These representatives of cattle farmers recognized that they had other responsibilities besides those to one section of the farming community. I was very pleased to see that that meeting of farmers endorsed the statement which the right hon. the Prime Minister and myself made to the House that it would be a very serious thing, before taking any steps to regulate the influx of cattle into our country, if we started upon a war and denounced the inter-free trade which has existed not only in cattle but in several other articles. The debates and resolutions at the congress show in the most unmistakable manner that they were opposed to the embargo, but that they were in favour of provision being made to regulate the importation of cattle into the country and thereby to prevent the flooding of our markets. That congress, before they broke up, appointed an Advisory Committee which had an interview with the right hon. the Prime Minister to discuss the various resolutions that were brought forward. It may be interesting to know the nature of the resolutions which were put forward at that meeting. One of the first resolutions brought forward was one to the effect that the Government should negotiate with the neighbouring territories with a view to regulating—not prohibiting—the introduction of cattle by setting up a standard below which cattle would not be admitted. When these resolutions were presented to the Prime Minister certain of them were adopted. As the hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) knows, and as was stated last year, the Customs Convention laid down that a period of twelve months should elapse before a change could take place in the agreements, without mutual consent of the parties, otherwise it would be necessary to give them statutory notice. In the absence of the Prime Minister, I called a meeting of the representatives of the various adjoining territories, including Rhodesia, Basutoland, Bechuanaland, and Swaziland. Certain proposals were dealt with, and discussions took place with the representatives of the various Governments—they could not speak on behalf of the Governments—but that they would make representations. Perhaps I should better read the representations which were to be made—

They also went on to discuss the question of encouraging the export of livestock, as it was known by the conference that there was a surplus of cattle in the Union of South Africa, and that for the purpose of bettering the position it was necessary to encourage that export by every means in our power. As a result of the conference the various Governments considered the matter, and we are in a position to state to the House that the proposals which the hon. gentleman referred to have been adopted and accepted by the adjoining Governments. I would say, speaking as a cattle farmer myself, I think the arrangement is one of a fair and reasonable character. Last year I placed certain figures before this House, and I will do so again now. I had the Customs Department draw up for me an analysis of the inter-trade between Rhodesia and the Union for the year 1921. I have now the figures for the year 1922. In connection with these the hon. member must not forget that there was a suggestion agreed to at the conference that no cattle of an inferior quality should be imported, and I may say that far more inferior cattle were imported from Bechuanaland than from Rhodesia. The character of the trade and the extent of it between here and Rhodesia is of a very important nature. Take, for instance, live animals alone: exported from the Union into Rhodesia in 1921, the value in round figures was, as compared with £88,000 imported by the Union, £106,000, and in 1922 the live animals exported came to £65,000, while those imported into the Union was £100,000. There are other branches of farming besides that of cattle. Take, for instance, candles: imported from the Union into Rhodesia, £34,000 in 1921 and £21,000 in 1922, while the corresponding imports from Rhodesia are £48 and £76; confectionery, jams, etc., exported from the Union into Rhodesia, £34,000 in 1921, and £26,000 in 1922, while the corresponding figures are £474 in 1921 and £51 in 1922; flour and wheat meal—the wheat farmer is an important factor in this country, and has had his own serious difficulties—the figure of exports into Rhodesia was £73,000 in 1921; spirits, brandy, etc., £27,000 in 1921 and £23,000 in 1922; sugar, £50,000 in 1921 and £52,000 in 1922. In point of fact the total exports from the Union into Rhodesia of agricultural produce and by-products in 1921 was £642,000 and in 1922 £506,000, while the imports from Rhodesia into the Union were £333,000 in 1921 and £294,000 in 1922; while South African produce and manufactures in the period was £1,049,000 in 1921 as against £395,000 imported in 1921. [An Hon. Member: “What amount was for dynamite?”] Not very much. The figures I have given are for South African agricultural products and by-products, and even my hon. friend cannot make dynamite an agricultural product. Dynamite, I expect, will be found included among South African products manufactured. In 1922 the figure was £855,000 for exports to Rhodesia, while the corresponding imports from Rhodesia were £395,000 in 1921 and £339,000 in 1922. There is another important matter, a very important matter to the commercial community, for open stocks the figures were £868,000 in 1921 and £716,000 in 1922, as against the corresponding figures of £82,000 and £76,000 from Rhodesia. I think it is very important that the House and the country should bear these figures in mind. So far as the total trade with Rhodesia from the Union is concerned, the Value in 1921 was over £1,900,000 and £1,500,000 in 1922, while the total value of the imports from Rhodesia was £477,000 in 1921 and £416,000 in 1922. [An Hon. Member: “Out of pure friendship?”] Not out of pure friendship. I say it is out of pure business, and the business has been solely and entirely in the interest of the Union. If you are going to debate it on the line of friendship I would say, even in regard to pure friendship, that nobody in this House would desire us to live in anything but a friendly state with Rhodesia and the neighbouring states. Is there going to be a future for South Africa if you think that friendship is not to be considered. In this case the friendship has been of material advantage to South Africa. I would like to take this opportunity of expressing on behalf of the Government and of myself our appreciation of the friendly manner in which the Government of Rhodesia and the neighbouring states have met us with regard to regulating the character of the cattle coming into our markets. They had let us off a few months, whereas we had no power to stop them from sending into the markets. I am surprised that this does not commend itself to the hon. member, for it has commended itself to the Agricultural Advisory Board, and I feel compelled to say that with all due allowance for the opinions of the hon. member on matters of agriculture, I will tell him I would look to the views of the Agricultural Advisory Board before those of the hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog). The Agricultural Advisory Board have adopted these principles. I make bold to say that the proposal is a fair and reasonable proposal, that if we prohibit animals coming into this country under 800 lbs. live weight, and to slaughter not less than 50 per cent. of that, and that, further, they must be in a good, serviceable condition, that it is a fair and reasonable compromise; one that I feel perfectly convinced will commend itself to the cattle farmers of this country, and one which is in the interests of our trade. The hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) has referred to the bonus that was introduced by the right hon. the Prime Minister last year. The right hon. the Prime Minister, when that Bill was introduced last year, knowing that it was introduced at a late period of the summer, told the House that he did not think that it was likely to be very much used. And anyone who knows anything about the cattle industry knows that in ordinary seasons, when you are going to take advantage of exporting cattle from this country, you export them in the summer months. The reason why the bonus was not taken very large advantage of was due to the fact that we had a drought at the end of the summer, when the cattle were beginning to fall off in condition, and so far as export trade was concerned, it was necessary for the cattle to be in reasonable condition. My hon. friend has referred this afternoon to the unfortunate state of the country during the last twelve months, owing to the drought. The cattle did not exist in the country, owing to the drought, of sufficient quality and condition to allow them to be exported, hut the export under the Bounties Act is going to be very largely taken advantage of. I believe it will be of very great advantage to farmers in contracts with continental countries, Italy and so on, who will take thinner and lighter beef than England or the other markets will take. There will be an opportunity, and I hope that after good rains and a good season we shall get rid of a large amount of cattle of this character, who are eating up the pastures of the country and are known as inferior or scrub cattle. In that respect it will be greatly to our advantage, I am certain. The hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) says nobody could be satisfied with these resolutions. When those resolutions were adopted by a most representative body of people representing the farmers of this country—

I never spoke about these resolutions.

The notice which is put on the paper is embodied in the resolution adopted by the Advisory Committee and endorsed by the Agricultural Advisory Board.

I see.

And the best possible solution of all our troubles was not to act, as my hon. friend for Smith-field (Gen. Hertzog) seems to desire, in an unfriendly manner to Rhodesia and the neighbouring territories, who take three times the amount of stuff from us than we do from them. But it was much better to sit down and try to arrive at a mutual arrangement and to protect the cattle farmers of this country. If you are going to look at the price that has been paid for meat in this country, there is no doubt that the well-bred and well-fed beast in this country at the present moment fetches a far higher price than it fetches in any other part of the world. I know he fetches a far higher price in South Africa than he does in the Argentine or Australia, but there is a certain number of scrub cattle, which, if it were not for the compound trade of Johannesburg, I do not know what we could possibly do with; and every effort should be made to get rid of these animals and improve the breed of our cattle. This conference I referred to of a representative character also made representations in the direction of making provision, wherever possible, for canning factories and boiling-down plant in this country. The Government have gone very fully into that question, and they are doing everything they can to assist in setting up canning and boiling-down factories in this country, because by their establishment you will to a very great extent get rid of the scrub cattle. One thing is certain, and it is advisable that farmers of this country should know it, that if we are ever going to make a success of our cattle industry we must materially alter the conditions of our farming; that it is impossible to expect we are ever going to do a first-class trade and compete with the Argentine Republic if we do not adopt the practice of feeding our cattle in the winter months, and not allow them to lose all the flesh they put on in the summer.

Why does the right hon. the Minister export mealies?

Why do I export them? I can tell my hon. friend for Border (Brig.-Gen. Byron) that I am not a very large grower; I have never exported a bag in my life, but I have occasionally bought mealies to put into the insides of my own animals to keep them in fairly good condition. But if the hon. member for Border (Brig.-Gen. Byron) will ask me why mealies are exported from this country then I say: because I do not think the farming population of this country have sufficiently realized the great advantage it would be to themselves and to the State generally if the mealies were put into animals that would be fed and would produce meat, and begin a dairy industry which would be a far more profitable occupation than that they are engaged in at the present time. So far as the Agricultural Department is concerned, we are doing all we possibly can by a campaign of our experts throughout the country to impress upon the farmers how much greater their profits, would be if they were to use their maize as feed for animals instead of exporting it.

That was Gen. Botha’s policy.

Yes, Gen. Botha, who perhaps did more than anyone else for the maize industry. When he said we would export millions of bags of maize, everybody laughed at him; but we should try to educate our farmers to feed their stock. I am one of those people who believe that there are certain places in this country suitable for ranching, and that there are others which are far more suitable for building up a dairy industry, and if we would borrow from the experience of New Zealand and feed in the winter months, we would be able to get a regular supply of milk and cream throughout the year and we would be able to make a far greater profit out of our cattle. I do not want to weary the House; I think it is perfectly plain to hon. members that the arrangements made by the Government and accepted by the neighbouring territories is to the advantage of the farming industry of this country, and while we are prepared to do everything we possibly can to assist the cattle industry, to secure them better bulls and breeding a better class of stock, and treating it better afterwards, we think it would not be in the interest of this country or of the farmers of this country if you were to put an absolute embargo on cattle coming from Rhodesia or the Protectorates, because you would upset the inter-state trade relations which exist between the Union and the various countries, as I said before, greatly to the advantage of the Union. I am convinced that the view taken by the Cattle Congress and by the Advisory Committee that was appointed from that Cattle Congress, and of the Agricultural Advisory Board, is the correct view, and while we have been able to enter into these arrangements with Rhodesia and the neighbouring States it will materially improve the condition of the cattle farmers of this country and materially benefit them, instead of adopting a complete embargo which would break up our trade relations. I believe there is a good opportunity of exporting large numbers of cattle from this country, not only as dead but as live meat, because the latest information we have is that cattle exported as live meat, if they have a good voyage, are able to secure a better market at a much greater rate per lb. than if exported in the dead state; but so long as the Union of South Africa have 8 or 9 million cattle and a million cattle on their borders and our consumption is what it is at present, it is essential that we should do everything we could to improve export as far as we possibly can. I hope by adopting the resolution of the hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog), which does not in its wording ask for an embargo, you will thoroughly understand the position the Government takes up, and that we are doing, and will do, everything we can to help the cattle farmers of this country.

The hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) has painted a very dark picture of the cattle industry, but I think that what he has said is not quite correct. I think we ought to be very careful about such statements, because they do not do the country much good. I have been going into the question rather deeply of late, and I find that there is a shortage in South Africa to-day of prime stock, and that the farmer is getting more today for prime stock than he got in 1914.

Quite true—for prime stock.

And although we sympathize very deeply with the farmers in the drought-stricken area, I am sorry that nothing has been said about the consumer. Not a word has been said about the consumer—all about the cattle industry. Now, as far as we are concerned we are quite prepared to accept this resolution, but we do not think it goes far enough. There is no surplus of fat stock to-day; prices are high everywhere, but the meat market is languishing in every part of the world, and in South Africa to-day, whether the farmers know it or not, they are lucky. In no other part of the Empire, or in the Argentine, are they getting better prices. The farmers of the Argentine to-day are getting very small prices, and we are producing a poorer class of cattle. It is an extraordinary thing that in South Africa, notwithstanding the fact that we have something like 9,000,000 head of cattle, there are at least 120,000 white people who are not having meat twice a week. I have been surprised to know how many farmers to-day are living on mealie-pap, and I think one of the things the Government might go into is the question of a bigger market home. We have got the native who will eat meat, the coloured man, the poor white, and the unemployed, who will eat meat, but with the depression bringing down wages, they cannot afford to eat meat. There are many households to-day in this country where meat is very seldom seen, especially among the Dutch-speaking people, who in the past have been rather large meat-eaters. The Government does nothing; it rather goes, I think, on the line of looking after the farmer, whom we are also prepared to support, but they do nothing about the consumer. There seems to be something wrong about this meat industry. First, the farmer tells you that he is making no money. We know that the small butcher is in a deplorable state, there is no getting away from that. Among the small butchers to-day men have gone out of business. Then we are told that the cold storages are making no money. We know that cold storages have closed down in Natal. The Imperial Cold Storage in its last report states that it is not making any money. We also know that the consumer pays as much for meat to-day as he did any time during the war when high prices prevailed. Something is rotten in the State of Denmark. The Labour Party say that this distribution of meat should be put upon a sound and sensible basis. That is not being done. If you go to Bloemfontein, Pretoria or Pietermaritzburg you will see small butchers with five, six or seven carts in one street, which shows that overlapping is going on. On the other hand, the cattle farmer of this country, with the exception of a very few, is not producing cattle in the proper manner. My hon. friend speaks very glibly of the large export we are going to have next year or the year afterwards, and of the experts who tour the farming districts advising farmers. Well, I live within a few miles of one of the biggest agricultural colleges in this country, and I have seen nothing of experts going round.

Oh, but yes, they are.

The Minister may make one of those half Rule Brittania speeches about Rhodesia, but it cannot deny that the farmer is not breeding his cattle properly in the country to-day. He is trying to raise cattle upon 500 morgen of land and grows a calf which in twelve months costs him £12, and he then sells if for £2. That is how we are farming in South Africa to-day. Some of my friends who live quite close to creameries, instead of sending their cream to the creameries, carry on this type of farming. The cattle-producing people of South Africa are not up to the standard that prevails in other parts of the world. Then we find that awful abomination, the curse of the South African cattle breeder, the scrub-bull. In other countries it is said “We will only allow you to keep it a certain time and then you will have to do away with it, and if you do not do away with it, it will be an offence, and there will be a penalty. Why cannot we say the same in South Africa here? We have 9,000,000 head of cattle to-day in this country, and of that the largest number are scrub cattle which are of no use at all in South Africa. I think the distribution of meat should be in the hands of a big body controlled by the Government, this body only being allowed to make a certain amount of money.

Who is going to put their money into it?

Any of these people will, if it is controlled by the Government.

A lot the hon. member knows about it!

Provided it is controlled by the Government, but not by the Government’s friends. Why cannot it be done? Why cannot the municipalities do it and make a profit out of it?

They make a mess of it now.

They are certainly not making a mess of it in Bloemfontein. The Bloemfontein Municipality are running two or three things and making a profit out of it and doing it better than anybody else did before. [An Hon. Member: “Do they run the tramways?”] Yes, they do! What has that got to do with it? What I cannot understand is this, my friend over there laughs, but he will find that Mr. van der Horst suggested the very thing that I suggest now. In 1920 this very House of Assembly had before it the report of the Meat Trade Commission, which urged that there should be no embargo upon cattle coming in from outside. They said there is not sufficient cattle In the country and we must ask the South-West African Administration to take off the duty of £1 a head and ask the Union Government to allow stock to come in free. What we suggest is that the price should not be fixed, but that there should be eliminated that ring of auctioneers which is in Johannesburg to-day. Before the ox gets from the producer to the consumers it goes through, I do not know how many hands, and a Blue Book here shows—I do not want to weary the House by reading it—that an additional 32s. 6d. is put on the price of every ox because of this. [An Hon. Member: “How to stop it?”] We would stop it very soon. We would take up the line that Mr. Ramsay MacDonald took up in England a few days ago, when he said, to those who threatened to profiteer on food during a great strike, that he would put them in gaol. The consumer is not having a fair deal, although I will admit this, that the consumer is a little to blame. People will not fetch their own meat, and everybody wants a cut from the prime part of the ox, and again, they do not eat frozen meat. The resolution of my hon. friend, which is probably a good one, so far as the cattle farmers are concerned, does not go far enough. We are prepared to accept it if he will add the following words: “but only provided that simultaneous and effective measures are taken to ensure the most efficient storage and distribution, so that the consumers shall obtain their meat supplies at reasonable prices.” I think members on the other side must agree that there is something wrong. I know that the farmers are going on wrong lines, the Minister of Agriculture has just said so. Most mealie farmers think they are making money, but they are losing money. Most of the mortgage bonds, which are held in the Free State, are held on agricultural land, on the wheat districts, on the mealie districts and not on the cattle districts. I happen to be connected with that class of work, and I know what I am talking about. The agricultural people in the country are the poor people to-day. The cattle and sheep farmers in this country are in some cases paying off their mortgages. Those are absolute facts, and when we know they are facts, we know that there should not be put up an embargo at the expense of the consumer. We are not prepared to sacrifice the consumer for any political party or any Government. We ask the Government, the Minister, and the member for Smithfield (Gen. Hertzog), to accept these additional words, which are only fair to the consumer. If you can put up a minimum price on liquor control, you should do the same with regard to food. We ask you to take the same line and fix the price of food. I beg to move—

seconded.

Ek het ’n verdere voorstel, namelik—

Ek het die amendement nie op papier gesit nie, omdat ek my stel teenoor die oorspronklike voorstel. Ek wil ook nie iets sê op partylyne nie, want ek dink die vleiskwessie is vandag van die aard, dat ons die vandag op groot lyne behoort aan te pak en sien wat gedaan kan word. Laaste jaar het ons die saak onder hande gehad en vele jare daarvoor en nog vele jare in die toekoms sal ons die saak ons aandag moet gee, voordat die saak opgelos is. Ek het die cp papier gestel om die saak van meer kante te bekyk, as net van die invoer van Rhodesië, want daar moet ek verskil met die edele lid vir Smithfield (Gen. Hertzog). Dit is nie die enige rede vir die slegte toestand van onse veebedryf nie. Ons sien ook in andere lande, seifs oorsee dat die kondiesies daar sleg is en dat seifs oorsee Argentynse vleis laag in prys is. In my opienie is daar andere redes ook vir die slegte toestand van ons veemark, maar om daarvoor voorsorg te maak sal ons die vraagstuk nog lang ons aandag moet gee. As ons bedink dat in 1910—14 jaar terug—vleis ingevoer moes word in die Unie en dat ons vandag sit met ’n grote surplus, sal ons sien dat die vraagstuk nie so eenvoudig op te los is nie. En as ons aanneem dat die boer, soos die edelagbare die Minister ookal gesê het, die vee beter gaan voer as in die verlede, dan kan ons verwag dat in vyf of tien jaar tyd daar nog ’n baie groter surplus sal wees, al gaan ons die invoer uit andere lande verbied. En daarom moet daar andere maatreëls geneem word. En dink wel dat die kwessie van beperking van vleis-invoer uit Rhodesië in sekere mate kan help, maar dit sal nie die hele saak oplos nie. Jy het ’n hele klompie dinge waarmee rekening te hou as jy met vleis handel. So b.v. die spoorweg vrag. Ek het nagegaan die lewende hawe rapport en het dit hier voor my. As jy nagaan wat ons vir lewende hawe moet betaal en jy gaan ’n paar jaar terug, dan sal jy sien dat ons vandag baie meer betaal. Ek vergelyk b.y. 1903 met 1923, dan is dit 240 persent en vir ’n bruto gewig 400 persent wat jy meer as spoorwegvrag moet betaal as in 1903. Dit is duidelik dat in die opsig heel wat kan gedaan word en gedaan moet word as jy siet waarvoor jy mielies kan vervoer. Vergelyk lewende hawe met mielies er jy betaal 400 persent meer spoorwegvrag dan op mielies. Ek meen, dat in hierdie opsig baie gedoen kan word, en gedoen moet word voordat ons ooit kan hoop om die Suidafrikaanse vlees handel op gesonde voet te stel. Maar al die sake is bespreek op die kongres waarvan die Minister van Landbouw gepraat het. Die kwessie het nou weer opgekom, omdat die raadgevende liggaam daar nie voor was om die invoer van beeste op die grense te verbied. En waarom nie?

Ja, waarom nie?

Ek sal die edele lid vertel—omdat hul gevoel het dat die kwessie nie allenig was wat die beest boere wil hê, maar hul het gevoel, dat daar ook andere boere was, en hul het die wense en die noodsaaklikhede van die ander boere ook in aanmerking moet neem.

En die fabrieke ook.

Ja, en die fabrieke ook, en om die rede het die kongres gemeen en het die boere gemeen en het die raad gemeen, dat as die deure gesluit word vir vlees, die grense vir alles gesluit sal word, en vir die rede het ons gemeen, dat die beperking, wat gestel is, ’n redelike beperking vir die toekoms sal wees. En dan is daar nog ’n ander punt van groot belang wat ons nie oor die hoof moet sien nie, en dis die klasse van vee waarmee ons te doen het. Ons weet wat soort vee dit is wat die grootste skade doen in die Johannesburgse markt—dis die minderwaardige beeste, die “kompound” beeste. Dis die beeste wat die meeste skade doen. Ons het baie hoor sê, dat ons in Suid-Afrika die beest industrie moet verbeter en kan verbeter, maar om dit te doer moet ons die klasse van beeste in die eerste plaas verbeter. Die punt is ook deur die kongres bespreek. Daar is baie punte opgebring; ek sê ons moet weg doen met die “prul” bul, die “skrap” bul, soos ek hom noem. Ek sê hy is ’n prul bul. Maar ek sê, daar is baie moeilikhede waarmee mens te kampe het, maar ek sê dat dit een van die grond dinge is wat ons moet doen. Die kongres het op hierdie kwessie tot ’n besluit gekom. Daar is mense wat meen, dat die Regering ’n stasie moet opset vir bulle, dat hul daar stamboek bulle moet aanhou vir die gebruik van die boere. Ek voel, dat daar groot moeilikhede aan verbonde sal wees. Dit lyk as of dit die bedoeling van baie mense is, dat boere bulle present sal maak aan die stasie; as mens daar op sal wag, dan sal hy baie lank moet wag; maar die moeilikheid sal wees, dat ons dan op die stasies slegte en gebrekkige bulle sal kry. Ek dink daar moet ’n plan gemaak word sodat die Regering die bulle sal koop en hul sal akklimatiseer en hul dan aan die boere sal verkoop. Dan sal ons die behoorlike klasse kry om ons kuddes te verbeter. Ek het nou kort tydjie terug ’n reis deur die Transvaal gemaak en ek moet sê, dat ek daar bulle het gesien wat ’n skande is vir enige boerdery. Ek voel seker, dat in die opsig, die Oostelike Kaap Provinsie die dele baje vooruit is. Maar ek sê weer, dis een van die grond dinge wat ons moet doen. Die grote punt waar ons wil raak is die uitvoer van vlees en die Regering maak voorskotte op die vlees. Ek wil dit duidelik maak, dat ons nooit ons beestboerdery op ’n behoorlike voet sal kry voordat ons oorsese markte opgebou is. Die Regering sal miskien hier en daar ’n bietjie verligting kan gee, hul sal miskien beeste voorkeer op die grens van Rhodesia, maar jy kan doen wat jy wil, jy sal nooit die verbruik hier kry wat genog sal wees vir ons, jy sal nooit genog verbruik kry in Suid-Afrika. En om die rede sê ek, dat die Regering moet staan op die beskerming voor die uitvoer van vlees. Dis die enigste ding wat ons sal help. Ons moet erken, dat ons bevolking hier baje klein is, en ons kanse om ons vee te vermeerder is baje groot. Wat skape betref meen ek, dat ons byna aan ons limiete gekom is, maar wat beeste betref meen ek, dat ons nog baje kan aangaan. Ek meen as ons die dinge behoorlik sal aanvat dan kan ons baje tot stand bring om ons veeboerdery te verbeter. Maar in die eind kom ons tog terug tot die ene punt—en dit is dat ons Suidafrikaanse industries behoorlik georganiseer moet word. Ons het gesien wat ons met mielies gemaak het. Die wyn boer het ook georganiseer, en die vrugte boer het georganiseer. Al die industries is georganiseer tot ’n seker hoogte. Maar vir die beestboere is daar niks nie Ons weet, dat die beestboere georganiseer geweest was in die vleis beurs, maar ons weet, dat die vee beurs ten gevolge van die poginge van kapitaal vernietig is.

Gebrek aan kapitaal.

Daarna het ons die Natal Vlees Industries gekry, maar ons weet, dat die Maatskappy nou tot ’n seker opsig geamalgameer is met ’n groot Trust Maatskappy en dit help nou nie meer nie en die boere staat vandag hopeloos ongeorganiseer, nie alleen nie om die markte te bereik maar om die markte te kontroleer. Die boere sal vandag miskien hoor, dat daar ’n goeie markt in Johannesburg is, en hul stuur hul beeste en die markt is dadelik oorstroom en oorvol en die handel is dood. Ek is daarvan oortuig, dat daar niks gedoen kan word en Suid-Afrika sal nooit op die regte punt kom nie totdat die boere, die beestboere in ’n behoorlik en gesond ko-operatieve vereniging georganiseer is. Die mense sê, dat die instellings mislukkings is. Maar ek sê dat die fout hier lê—en so lank as ons so voort gaan is daar geen kans nie vir ko-operatieve verenigings in Suid-Afrika. Al die ko-operatieve verenigings het van die verkeerde kant begin—hul het altemaal van die bokant begin, hul het met die dak eers begin. Die vlees beurs het van die verkeerde kant begin—hul het begin van die kant om die vlees te verkoop; hul het nooit iets gedoen nie hoe die vlees te groei, en die rede waarom die ko-operatieve verenigings ’n mislukking gewees is. Daar is by die Minister vir Landbou op aangedring, dat daar behoorlike propaganda gemaak moet word deur geheel Suid-Afrika heen in verband met die vlees industrie. Op die konferensie te Bloemfontein was daar ’n kommissie aangestel om op hierdie saak in te gaan. Ek weet nie of die rapport van die Kommissie op die Tafel gelê is, maar wat ek van die rapport weet kan ek nie daarmee instem nie, want die rapport is op dieselfde basis as die vlees beurs, namelik dat die beurs eers gevorm moet word, dat die boere met ’n groot markt moet begin en dan moet hul onder toe afgaan. Dis presies wat met die vlees beurs gebeur het en ek voorspel, dat dieselfde mislukking sal plaas vind. Die behoorlike manier is om van onderkant af te begin. Met die hulp van die Minister en met die hulp van die Landbank behoor daar propaganda deur die hele land heen gemaak te word, en organisasies van vlees groeiers behoor opgerig te word, dat die behoorlike vlees moet groei. In die eerste plaas moet hul die behoorlike kwaliteit vir die markte groei en dan moet die vlees daar op die regte tyd wees wanneer die markt die vlees wil hê, en wanneer die organisasies bestaan, dan behoor sentrale organisasies gevorm te word wat die verkoop sal organiseer. Dit sal die gevolg het dat die sentrale organisasies altyd terug kan val op die fondamente, op die plaaslike organisasies, en hul kan se “waar is die osse?” en “hoe is die osse?” en hul kan daarop let, dat die osseop die regte tyd na die markte gestuur word.

Waar is die markte?

Die markte sal daar wees as hier op gelet word. Maar hoe kom dit, dat ons markt vandag bederf is? Sodra daar ’n hoeveelheid beeste is word hul dadelik na die Johannesburgse markt gestuur; beeste kom van alle kante en die markt word oorstroom. Of ons ’n markt het of nie, as die boer sy produkte nie kan kontrôleer nie, dan sal daar niks van kom, want so lank as die teenwoordige toestand bestaan sal die man in die middel altyd die markte en die pryse kontrôleer. Ons weet, dat vlees vandag nie goedkoop is nie. Hier aan die Kaap betaal mense 1s. per pond. Maar waar is dinge verkeerd? Die dinge kan nie reg gemaak word nie net deur die invoer uit Rhodesia te verbied. Ek meen, dat die verbruiker tot ’n seker hoogte genog betaal, maar die moeilikheid is, dat die dinge tusse die groeier en die verbruiker verkeerd is en die ding kan net alleen reg gemaak word deur behoorlike organisasie. Ek maak weer ’n beroep op die Huis: “laat ons altemaal saam staan en laat ons die Minister help en laat die vleisboere organiseer, so dat die boere van die land kontrôle sal kry”. Die markte en die finansiële moeilikhede waar ons nou voor staan sal verdwyn en sal nooit meer van gehoor word nie as ons organiseer, maar sonder dat sal ons niks kan doen nie. Laat ons die vleisboer organiseer, opdat die boer in staat gestel word om die vleismark te beheers. Ek stel die mosie wat hier voor die Huis is en die wenke van die Minister van Landbou op prys en vertrou dat die wenke nie vergeefs gemaak is nie. Dit is jammer, en die boer voel dit, dat vele mense nog teen organisasie is en waar mense hulle krag en geld gee om die belange van Suid-Afrika te bevorder, laat baie hulle nog weerhou deur politiek. Laat ons waar dit boerderybelange geld, bymekaar staan; dan sal Suid-Afrika met al sy klimatiese en watervoordele, sy regte posiesie in die wêreldse mark inneem, daarom hoop ek dat die boere nog bymekaar sal gaan staan en die veeboerdery red.

I second. We have listened to a most interesting and instructive address this afternoon from the right hon. the Minister, and I think so far as it is possible the Government has done everything it reasonably could in the interest of the cattle farmer. I was present at the meeting in Pretoria of cattle farmers which the right hon. the Minister referred to, and I was very pleased to note, that with very few exceptions, that meeting did not take a narrow view of the situation. It took a broad view, and the meeting was strongly opposed to any resolution which would disturb inter-trade relationships and bring about tariffs and things of that sort. The resolutions which were eventually taken by the committee appointed by that meeting, were of such a character that they would commend themselves to the whole of the country. Certainly, the resolution taken showed that our present relationships in regard to this particular matter supplies good business for us. Now the right hon. the Minister referred also—speaking of the cattle industry—to the deterioration of the stock through underfeeding. He said that the stock was at times of the year very underfed and no wonder there was such a deterioration, as made it impossible or impracticable for cattle to become fat again when the grass came in the summer and thus become saleable. There is no doubt that from the point of view of the breeder or the producer it is bad business. That alone should induce him to take other steps, but what about the animals concerned? There is no doubt that owing to the carelessness, negligence, indifference, and, I might say, the calculated callousness of a great number of farmers—I am not talking of extraordinary seasons of drought—that the animals of this country are exposed yearly to the pangs of hunger. The animals are generally starved, although the individual who owns them usually has his stomach fairly well lined.

“With fair good capon lined.”

But he takes very little notice of the condition of his cattle. That, I say, really amounts to a national disgrace; I know of no country in which domestic animals are so badly treated as in South Africa, and I should be very much enlightened and instructed, if I were told of any other country where the conditions prevail which prevail here year after year. I have yet to learn of a country at which, at certain seasons of the year—I am a farmer myself and can speak with authority—when nature makes it possible for us to make provision for the feeding of cattle, such opportunities are by the farmers themselves sadly neglected. It is bad business, and I would like the right hon. the Minister, through his officials, not only to insist upon this aspect, which is bad business—I do not make a general charge against all farmers, I know there are many farmers who make provision for their cattle in the winter—but I know many farmers who take not the slightest interest in, or who are in the least concerned about how their cattle are fed, in winter. It is their bounden duty—these farmers are generally Christians, I believe—and they have responsibilities with regard to the animal itself. I think that is an aspect of a case which could be brought home to farmers in this country. I should like to ask the right hon. the Minister whether he would give any information as to how the scheme affecting scrub bulls, which originated from his Department, is working. An appeal was recently made by him, or by his Department, by means of a circular, to breeders of pedigree stock, to give the Government certain young pedigree bulls with a view to selling these animals or giving them—

Immunizing them.

Yes, and then giving them to the farmers. That is a very excellent scheme. I know that there are breeders of good animals of pedigree stock who have more bulls than they require. Many of these bulls are sent to the market and sold as veal. That is simply waste. These animals could be better utilized in the manner which the hon. the Minister proposes, and I hope that generous support will be given to this scheme. I do not think it would wholly meet the situation, in fact, I am sure it will not, but it certainly would be a beginning, and the effort which would be made in that direction by breeders of pedigree animals could be supplemented by the State. I must say I have a large amount of sympathy with the hon. member for Bloemfontein (North). (Mr. Barlow), and with the consumer in this matter, because there can be no doubt that there is an enormous discrepancy, a great gulf between the amount received by the producer for his commodity and what the consumer is paying. The hon. member for Cradock (Mr. I. P. van Heerden), a year ago, brought a motion before the House touching this very question. I do not believe that the report was brought out, but nothing has been done. It engaged the attention of the Committee for some time, but the subject-matter ranged over such a wide area that it was impossible for the Commission to bring in a satisfactory report.

There is a report.

It does not matter what commodity you take, the farmer, at the one end, and the consumer at the other, are the sufferers. In the middle you will find a horde of parasites. They batten and fatten on the produce and the working energy of the farmer, and the consumer has to pay excessive prices. I have a great deal of sympathy with the remarks made by the hon. member for Bloemfontein (North) (Mr. Barlow), and I do wish that something practical could be done in this matter. We know that in Johannesburg we have an auctioneers’ ring. There must be a conspiracy on the part of certain auctioneers to keep down the price of livestock—I believe they have even boycotted one of the municipal departments—which would naturally bring, as a result, a depreciation in the value of animals. The right hon. the Minister, I understand, is introducing a Bill; I hope he is going on with it.

What Bill is that?

To put an end to the nefarious practices of a reputed ring of auctioneers in Johannesburg and elsewhere.

The hon. member will see it very soon.

Toe die Minister opstaan en sê hy neem die mosie aan het ons dit met blydskap verneem, maar toe hy systroom van welsprekendheid loslaat, het ons teleurgestel gevoel, want hy blyk tevrede te wees met die toestand soas dit is. Die Minister van Landbou se welsprekendheid herinner my aan wat Lord Beaconsfield eenmaal gesê het van Gladstone—

Wanneer het die edele lid dit gelees?

Die Minister grond sy beswaar op die feit dat daar ’n sekere mate van handel bestaat tussen ons en Rhodesië en hy het ’n hele boel goed genoem. Nou wil ek vra: stel een besondere artiekel van Rhodesië sou door ons doodgedruk worde, sal hulle daardie artiekel nie gaan beskerm nie of sal hulle uit vriendskap ons maar toelaat om dieselwe dood te druk terwille van vriendskap? Die beesboer betaal die belasting en word doodgedruk deur kompetiesie en dit mag ons nie toelaat nie. Soas my leier gesê het, is hier ook die geval van “charity begins at home.” Ons kan nie toelaat dat die beesboerdery ondergaan weens vriendskap nie en ek glo ook nie dat die relasies slegter sal word al word die invoer van beeste daarvandaan gestrem. Dit bring nie juis onvriendelikheid te weeg nie, want sulke dinge bestaat daar in all die lande van die wereld, en ek glo daarom nie dat die relasies met Rhodesië sleg sal word nie as ons onse industrie beskerm. Dit is vir Rhodesiê onmoontlik om die as ’n vyandige daad te beskou waar dit vir ons mense so noodsaaklik is. Die Minister wil niks doen nie, maar onlangs het die Regering nog die invoer van kaffers uit Mosambiek gestop: of dit in die belang is van die land laat ek daar, maar in die belang van die boer is dit nie, want die arbeiderskwessie word daardeur nog ernstiger; maar waar ek op wou wys is dat die relasies met Mosambiek daardeur nie onvriendeliker geword het nie. Maar die beesboer is in die posiesie, dat die maatreels welke die Regering neem is onvoldoenlik en dit is sowel in die belang van die beesboer as van die vleisverbruiker, dat daar beskerming kom. Die Regering sê hulle het gereel met die ander provinsies dat ingevoerd beeste moet minstens 800 pond weeg.

En goed van kondiesie.

Dit is veels te lig, want ’n os van 800 pond is volstrek nie swaar nie.

Het die edele lid al ooit ’n bees geslag en geweeg?

Die Minister van Landbouw sê dat die gewig word geskat, maar as dit die geval is, sal dit blyk dat die deskundiges dikwels 100 pond sal verskil. ’n Bees van 800 pond beteken niks; as dit nou gemaak was 1,000 pond, dan sou daar nog iets oor te sê wees.

Die edele lid verstaan meer van katoen as van beeste.

Ek dink die edelagbare die Minister verstaan minder van beeste as ek. Ek is self beesboer en die edelagbare die Minister is nie reg met sy aanmerking nie. Die edelagbare die Minister is baie vindigryk in sy interrupsies, maar ek kan hom as beesboer maar net die versekering gee, dat ’n bees van 800 pond niks besonders is nie.

Die edele lid het nog nooit soon bees gesien nie.

Daarom verstaan ek goed, dat die mense in Rhodesië geen objeksie daarteen het nie. Hulle sal ook nie daarteen objekteer. Maar nou wil ek net die edelagbare die Minister vra, hoe hy die gewig gaan kontrôleer. Toe verlede jaar die mosie ingedien is, het ek ook al aan die edelagbare die Minister gevra wat hy gaan doen om die insmokkel van beeste te kontrôleer. Ek het toe gesê die kontrôle is baie gemakkelik uit te oefen op vee van Rhodesië as alle beeste langs die grens word gebrandmerk en geregistreer. Dit het so gewees onder die ou Transvaalse Wet en dit het baie goed gewerk, maar die Regering wil nie op die plan ingaan nie. Op die oomblik is daar geen kontrôle nie. Die grense tusse die Noordelike Transvaal en Rhodesië word in hoofsaak gevorm deur die Krokodil Rivier en die Marico, wat vir die grootste tyd van die jaar droog is, sodat die beeste daardeur gelei kan word op enige plek. En as jy met mense daar aan die grense in aanraking kom, dan sal hulle jou ook vertel, dat die beeste daar oor die grens kom. Daar woon baie kaffers daar aan die grens. As jy daar kom, dan sal sy daar ’n hondertal beeste b.v. vind en kom jy ’n dag later dan vind jy dieselfde aantal beeste daar, maar die vet beeste is afgevoer en nou is daar ’n troep mager beeste. [Een Edele Lid: “Hoe wil die edele lid dit verhinder?”] Soos ek al gesê het deur die selfde maatreel van kontrôle in te voer wat onder die ou Transvaalse Wet bestaan het. Ek is baie jammer, dat die afgeskaf is. Dan kan mens drie of vier plase daar aan die grens he waar alle beeste deur moet kom om gemerk te word deur die inspekteur en geregistreer. Dan kan die polisie dadelik sien of beeste ingevoer is, of dat dit ou beeste is. Dit voorkom bodien ook diefstal. Ek hoop dan ook dat die Regering die maatreel sal invoer, wat, daarvan is ek oortuig, baie effektief sal wees. Ek weet daar is nou ander lede wat wil praat en ek sal dus kort wees. Daar is deur die edele lid vir Wodehouse (de hr. Venter) iets geopper met betrekking tot koöperasie. Daar is veel voor te sê. Ek wil net dit sê, dat as daar nie planne gemaak word nie, dan sal die boere uit wanhoop gryp na allerhande van stroohalms en “wild cat” methodes. Die toestand is werkelik haggelik. In Klerksdorp het die ander dag osse verkoop geword vir £1 per stuk.

Dit was nie beeste nie, dit was ’n sak vol bene, ’n vel vol bene.

As ons net bedink, dat die grond by ons (ek spreek van my distrik) duurder is dan wat die grond is vanwaar die beeste word ingevoer, dan is ons daar al altoos in die nadeel. En ’n groot gedeelte van die Westelike en ook van die Noordelike Transvaal is voornamelik ingeneem deur beesboerdery. As daar geen verandering in die toestand kom, wat dan? Ons boere het baie misoogste gehad en sprinkhane het baie verwoestings aangerig. Al wat nou hulle nog oorbly is die vee. Die toestand is werkelik baie sleg, en die plan vir verbetering so bedroewend. As die edelagbare die Minster die statistieke sal nagaan, dan sal hy sien hoeveel beeste van die Protektoraat en Rhodesië ingevoer word en dat die oorsaak is van die lage pryse van die beeste op ons markte. Daar moet iets gedoen word, maar die maatreël van die vasstelling van die gewigsgrens van 800 pond sal nie enige effek hê nie. Ek kan nie sien watter effek dit kan hê nie. Die Regering, namens die edelagbare die Minister van Landbou het die mosie aangeneem en ons is daar dankbaar voor. Maar ek hoop hulle laat dat nou nie daarby bly nie en hulle gaan die kwessie van kontrôle volle aandag gee. As daar niks gedoen word nie en die beesboere in dieselfde posiesie bly, dan sal dit nadelig werk, nie alleen vir die beesboere, maar vir die Staat en die hele bevolking van Suid-Afrika. Ek hoop en vertrou daarom, dat die Regering en die edelagbare die Minister van Landbou dit nie by die mosie sal laat nie maar iets sal doen.

Ek is nou nie eientlik ’n beesboer nie, maar ek wil darem graag ’n paar woorde sê met betrekking tot die aanhangige saak. Ek wil van my kant alles doen om die boer te help om vir sy produkte ’n goeie prys te kry, maar aan die ander kant moet edele lede nie vergeet dat ’n belasting wat gehef word op ingevoerde vee betaal moet word deur die verbruikers, mense wat ek b.v. verteenwoordig. Daar is ’n hele party edele lede hier in die huis wat die konsumente verteenwoordig en wat in dieselfde posisie is as ek. Ek is bly dat ek hier agter die Regering staan, wat in vriendskap wil bly met die nabure. Ek het in die verlede gesien hoe treurig dit in Transvaal gegaan het toe die eene Provinsie teen die ander gewerk het. As hy nie nog so baie jonk was nie, dan sou die edele lid vir Rustenburg (de hr. P. G. W. Grobler) hom dit ook nog herinner. Ek wil hê die edele lede van die ander kant moet nou reguit sê wat hulle wil. Ons het vandag baie van die ou soort storietjies gehoor. Ek wil erken dat daar baie skade gely is tengevolge van droogte en sprinkhane. Ek erken dit. Maar hoe kan die edele lede van die ander kant nou van die Regering verlang dat hulle die invoer van vee heeltemaal moet verhinder Dit kan gebeur dat as die sprinkhane weer kom en alles verwoes, dat hulle dan weer by die. Regering moet kom om te vra vleis te importeer. Jy moet die kwessie van alle kante bekyk en nie, alleen na die belange kyk van ’n sekere groep van mense. Ek is bly dat die Regering die ooreenkoms getref het met die nabure om ’n sekere klas beeste uit te hou, en ek hoop die Regering sal verder sy beste doen om die bees boere so veel moontlik te help as nodig is maar ek wil die Regering waarsku om aan die andere kant ook aan die mense te dink wat die vleis moet eet. Wie weet hoe lang dit sal duur of ons moet weer vleis invoer? Dit het gebeur in die verlede. Ek weet in die Republieke het dit gebeur dat bepalinge gemaak is teen invoer van sekere artikels wat later weer het moet afgeneem word. Die edelagbare die Minister van Landbouw het vandag baie duidelik aangegee hoeveel ons meer invoer in Rhodesië as wat ons van Rhodesië ingevoer kry. Ek wil hê dat die edele lede nou reguit kom en nie alleen die belange van ’n gedeelte van die bevolking op die oog het. Maar daar is andere middels om die doel wat ons beoog te bevorder. Ek hoop, b.v. dat die Regering sy beste sal doen om ook markte te vind vir die swakke klas vleis. Die edele lid van Klerksdorp (de hr. Smit) sal seker ook aanhaal wat ’n ander edel lid al gesê het, dat daar beeste verkoop is teen £1 per stuk. Dit was seker op ’n bankrotskap vandusie en die mense het daar nie wil koop nie. Dis nie reg om sulke voorbeelde aan te haal nie en uit die biesondere dinge munt te slaan. Dit gaat nie met al die boere so sleg as die mense aan die ander kant van die Huis dit al dag voorstel. Neem b.v. Johannesburg. Waar so baie veel teen word gesê. As daar goeie beeste op die mark gebring word, dan kry hul nog altyd goeie pryse daarvoor. Ek is oortuig daarvan. Ek gaan nie so ver as die edele lid vir Hospitaal (de hr. Papenfus) wat die boer wil beskuldig dat die vee nie goed gevoer word nie, maar dis ’n feit dat slegte vee op die mark kom. As goeie vee op die mark gebring word, dan word nog goeie pryse betaal, maar veel vee kom baie swak op die mark. Nou wil ek die boere nie algaar beskuldig nie. Party is nie in staat om goed te voer nie, tengevolge van droogte en sprinkhane. En dan kan jy nie vet beeste hê nie. Jy kan dit dus verstaan. Daarom is daar miskien so baie mager vee in die mark. Maar ons moet uit ons gedagte set, dat die Regering alles reg kan maak. Die Regering kan nie alles doen nie. Die boere moet self help op baie plekke. Daar is edele lede hier in die Huis wat altoos sê die Regering moet voor alles sorg. Dis ’n onmoontlike ding. Ek kan die Regering dank vir wat gedaan is op mogelike manniere en ek hoop die Regering sal verder manniere soek om ook ’n mark te vind vir die swakke klas vee. Ek wil erken dat daar miskien ’n bietjie oorproduksie in die mark is, maar ek is daarvan oortuig dat vir goeie vee nog altyd goeie pryse verkry word.

Die kwessie tans in bespreking is seker ’n lewenskwessie vir ’n groot gedeelte van die bevolking van Suidafrika. En waar die voorstel van die edele lid vir Smithfield (Gen. Hertzog) vra om beskerming van die beesteboer, daar sê ek, dat dit ’n baie goeie ding sou wees, as dit kon gedaan word. Maar ek is net jammer, dat daar van al die edele lede wat tot ncutoe gepraat het, nie een enkele praktiese voorstel voor die Huis gekom het nie. Wat kan meer gedoen word wat van meer sukses sal wees vir die veeboere in Suidafrika dan wat die Regering alreeds gedaan het? Laaste jaar, toe die edele lid vir Smith҆field (Gen. Hertzog) met dieselfde kwessie voor die Huis gekom het, het ek verstaan, dat hy coreengestem het met die edelagbare die Eerste Minister toe hy die voorstel van ’n premie het ingebring. Nou sien ons dat die Regering vanjaar weer ’n praktiese stap doen om die beesboer te beskerm, deur met die Rhodesiese Regering te onderhandel om die gewig vas te stel van die lewende hawe wat nie ingevoer mag word nie. Dit is prakties. Nou kan die mark nie meer volgestop word met alle klasse van beeste nie, soos in die verlede. En daarom reken ek, sal die Regering ook sy aandag gee aan verdere beskerming van die bees-boer en ek is oortuig daarvan dat die Regering gedaan het wat gedaan kan word tot beskerming van die beesboer in Suid-Afrika. Ek wil verder net ’n paar wenke vir die Regering aan die hand gee. Daar word baie beeste ingesmokkel—die edele lid vir Rustenburg (de hr. P. G. W. Grobler) het dit al gesê—oor die grense van Bechuanaland na die Unie. As jy daar kom, dan hoor jy dat daar beeste ingevoer word. Ek dink ons moet ’n soort van permit-stelsel invoer om die invoer te voorkom, so dat iedere man wat vee verkoop, die moet ’n permit hê. Die wys dan aan waarvandaan die vee kom. Dan kan ook geen smokkelary plaas vind oor die grense van Bechuanaland in die Unie nie. Daar behoor soveel moontlik beskerm te word. Die regering behoor die boer soveel te beskerm as moontlik is, maar die boer moet nie alleen opkyk na die Regering nie, maar ons moet as boere self onse beste doen, ons moet organiseer. Ons moet organiseer—ons sterkte ons krag is in organisasie. As ons organiseer en ons ons mense daartoe kan kry, as ons al die mense wat beestboere is daartoe kan kry om te organiseer, dan sal ons in die posisie wees dat ons eendragtelik na die Regering kan loop en sê “dis ons begeerte dat die edelagbare die Minister, of die voorstel in aanmerking sal neem en ons wens, dat die Regering ons sal beskerm” en as die Regering ons hierin sal help, dan sal dit ons help om die pad te volg. En as die Regering ons wense niet uitvoer nie, dan sal hul moet sê waarom hul ons besluite nie uitvoer nie, die beestboer sien dat sy beeste toeneem, maar dis nodig dat sy beeste beskerm sal word, en dis waarom ek bly is, dat die Regering verlede jaar nie alleen geprobeer het nie om ’n markt vir ons te kry, maar dat hul verder gegaan het en dat hul ’n konferensie opgeroep het van alle beestboere en dat hul die beestboere geraadpleeg het om te sien wat die beste manier van handel is, en om te sien hoe hul best die markte kan verkry en die boere in die Unie best kan beskerm. Ek hoor die edele lid vir Smithfield (Gen. Hertzog) verskil van die Regering oor die gewigte van die beeste. Ek is ’n beestboer van my kinds dae af, en ek kan die versekering gee, dat ’n beest van 800 pond gewig ’n tamelik groot os moet wees.

Wat, skoon gewig?

Ja, hy moet tamelik vet wees. Ek het honderde osse verkoop.

Ek hoop die edele lid is ’n beter ósse koper dan perdekoper.

Mens moet goed uitkyk om ’n os van 800 pond te kry—dis te sê dood gewig.

Nee, moe nie gloo nie.

Dit lyk vir my dat die edele lid vir Waterberg (de hr. le R. van Niekerk) nie weet wat osse is nie. Ek sê, dat die beskerming wat die Regering nou gee ’n tamelik goeie beskerming is. Dis wat boere in my afdeling gevra het. Hul het gesê “laat die Regering ons goeie beskerming gee terwyl die tolverbond bestaan” en hul het gesê “maak die ooreenkoms met Bechuanaland”. Ons is bly dat die Regering daardie stap geneem het. Die gewig is op 800 pond bepaal. En dis seker, dat as die Regering dit stiptelik uitvoer en as hul dit kan kontroleer, sodat elke beest wat in kom nie minder is nie as 800 pond, dan sal die beestboer van Suid Afrika, soos ek dit kan sien, goed beskerm wees. Maar ek sê nou, dat die Minister van Landbou verder moet gaan. Ek wens hom ’n praktiese wenk te gee. Lede aan die oorkant kom hier met hul mosies, maar hul kan glad niks beters aan die hand gee nie, en daarom sê ek, dat die Minister op die regte pad is. Ek sê so omdat ander lede niks beter kan voorstel nie.

Dit was verlede jaar al gesê.

Ek wil dit aan die hand gee, dat wanneer die tolverbond verloop, die Minister van Landbou nie ’n niew verbond behoor aan te gaan sonder eers die boere en die produsente van die Unie te raadpleeg. As die Regering dit doen, dan kan ek hul verseker dat hul die saamwerking van die boere in die Unie sal hê. Dis die enigste manier om dit te doen. Die Regering kan hoor van die moeilikhede in die Unie, maar hul kan in alles nie voorzien nie; maar ek sê, dat die boere praktiese ervaring het. Daar is lede wat vertel het dat die boere hul beeste moet vet maak; maar weet die edele lede wat daarvoor nodig is? Boere het baje graan nodig om hul beeste behoorlik vet te maak, en as ’n boer 800 beeste het dan het hy tamelik veel graan nodig. Ek sê, dat as boere hul beeste na die slagpaal wil bring, dan moet hul die beeste vir ’n tyd op die veld laat en as hul die beeste vet na die slagpale bring, dan sal hul veel betere pryse kry as wat hul nou kry. Dis my opinie. Nou kort gelede het ons goed pryse kan kry vir vet osse. Dis my mening dat die Regering goed sal doen met die boere te raadpleeg wanneer die tolverbond verloop, en as hul die boere om wenke vra. Mens kan nie verwag nie, dat die Regering alles sal weet van die bestaande moeilikhede, maar as hul die boere raadpleeg, dan sal hul presies hoor wat die toestand is; die Regering sal dan hoor wat die beste plan is, en as hul die plan uitvoer, dan is ek seker dat ons in staat sal wees enige industrie hier in die land aan te help en mense sal dan beter lust kry om vir allerhande soorte industries en boerdery in te gaan.

Ek dink die edele lid vir Rustenburg (de hr. P. G. W. Grobler) het gelyk as hy sê dat ’n bees van 800 pond lig is. Lewendige gewig is soas ’n bees daar loop en ’n bees wat op die manier 800 pond weeg is ’n klein beesie en wat skoon aan die paal nie meer as 400 tot 500 pond sal weeg nie. Dus hierdie vet beeste wat uitgesluit word, is van geen betekenis nie. Mens kon duidelik aan die Minister van Landbou sien dat hy ’n swakke saak het, want gewoonlik is hy geesdriftig, maar vandag is hy kalm en mens kon sien hy is teneergedruk deur die politiek. Neem egter die lid vir Ventersdorp (Lt.-Kol. B. I. J. van Heerden) hy is tevrede en reken dat al wat die Regering doen is die beste. Ek wil egter beweer dat die Regering nie bereid is om genoeg te doen nie en as hulle wel genoeg wil doen, sal die boerdery vooruitgaan. Die Minister het erken dat die standpunt van verlede jaar verkeerd was, maar hy kom nie met sy eie opienie nie, dog skuil agter die konferensie wat verlede jaar op Pretoria gesit het. Nie alles egter, wat die Transvaalse Landbou-Unie Kongres besluit het, wil die Minister invoer nie, want hy kom hier en verklaar dat onder geen omstandigheid gaat ek die invoer heeltemal stop nie, maar ek sal ’n kommissie benoem om ’n ander plan te maak, dog sommige kêrels soas b.v. die hr. Paul Nel van Ermelo, die voorsitter van die Landbou-Unie het rondborstig verklaar dat waar die Minister hulle feitlik die pistool voor die kop hou, hy dit nie moet voorstel asof dit oorspronkelik uit hulle kom nie en dat as hulle ’n vrye hand had, ons miskien in hierdie opsig iets anders sou sien. Daar word nou ’n grote pohaai gemaak oor ons handelsrelasies en genoem word die beeste wat ons uit Rhodiesë invoer; maar gesê word dat ons die meeste beeste uit Brits-Bechuanaland kry, dog geen syfers word genoem nie. Waarom nie? Dan kon ons sien wat moet beskerm word. Die kwessie is deur aie Minister uitgekom en die gevolge van die relasies is twyfelagtig, maar die van die invoer is werklikheid. Die praktiese boer maak gebruik van die eerste die beste geleentheid. Wanneer hy ’n kleine fontein het, kan maak hy daar gebruik van en gaat dan ’n ander een oopmaak. So moet ons vandag van onse eie mark gebruik maak en wanneer daar nie meer plek is nie, dan dink ons aan uitvoer. Dit is wat volgens die praktiese boer die voordeel is van onse posiesie. Die Minister van Landbouw het gesê, dat die sprinkane is nie ’n grote gebruik van gemaak nie, maar meeste in ander lande. Wel in Argentinië is teveel beeste en hulle sny daar die beeste keelaf, omdat hulle nie die beeste wil groot maak nie. Van Madasgascar word meegedeel dat hulle 7 miljoen beeste het, wat net 3 miljoen minder is wat die Unie het en hulle verkoop daar beeste van dieselfde gewig as wat ons hier na die mark bring, vir £15, en hulle industrië is op uitvoer gegrond. Dus uitvoer sal geen oplossing aanbied nie. Die Minister praat so maklik omtrent die verbetering van die beeste, maar dit word gesê dat die meeste beeste van Argentinië is wild en hulle word darem op die Europese mark verkoop. Ons kan swaarder beeste produseer en hulle gouer vet maak, maar ek twyfel of dit ’n beter soort vleis sal wees. Die Minister moet daaraan dink, dat dit nie ’n kwessie is van die klas beeste nie, maar van ons beeste in die algemeen en dat ons beeste genoeg het vir Suid-Afrika. Ek wil terug kom op die regulasies omtrent die invoer en ek dink dat dit baie min sal help; die gewig is te laag, hy moet dit duisend pond maak, dan kan hy teminste sê hy probeer help deur 200 pond meer te gee wat die deurslag gee. Dit word gesê die vee moet daar op die lyn eers geïnspekteer word, maar die mense staat daar onder daardie administrasie en welke invloed het ons? En as die beeste hierheen gekom is, kan hulle nie meer terug gestuur word nie. Daar is kwarantyn, maar hulle kan so gekwarantyn word as wat hulle voor verkoop word. Dit is myns insiens ’n onbevredigende toestand dat die inspekteurs net amptenare van daardie gebied is. Die Minister het gesê, dat die edele lid vir Rustenburg (de hr. P. G. W. Grobler) niks van beeste af wee nie, maar gaat net na die Johannesburgse vet vee tentoonstelling en gaat die skattings na van slagters en ander deskundiges en jy sal vind dat hulle honderd pond en meer uit is. Dit is nie so maklik as wat die Minister wil voorgee nie en as ons nie oppas nie, kan die ingevoerde beeste ons eie heeltemaal verdring. Dan sien ek dat vleis ingevoer word en dit van dieselfde gehalte as die beeste. Dit is ook ’n baie groot kompetiesie, want as die geslagte vee op Johannesburg kom, dag ek dat die deskundige kon sê of dit aghonderd pond of meer is, maar met vleis is dit totaal onmoontlik. Die Minister behoor toe te sien, dat ons onse eie inspekteur daar op die grens kry. Ek wil nie op al die sake ingaan nie; daar is ’n agitasie op tou om vir slagvee ’n laer tarief te hê as vir lewendehawe, maar ek hoop dat die Minister die saak in ernstige oorweging sal neem voordat hy sy kollega van Spoorwee van advies dien; want as die laer tarief toegestaan word, sal dit tengevolge hê dat die Johannesburgse mark toegegooi word met geslagte vleis en ons beesboere wat al die koste het, sal uitgesluit word. Die Rhodesiese beeste word onder die kwarantynemark verkoop, maar as ’n koper van Durban kom, dan word hy nie toegelaat om in die verseelde truk te gaan nie, maar dieselfde kan dit doen in Rhodesië. Waarom kan dit nie daar verkoop word en gestuur nie. Die Minister sal vra, waarom koop hulle nie hulle beeste daar nie. Maar hulle wil uitsoek op Johannesburg en dit is ’n ding wat in aanmerking geneem moet word. Ek is bly dat die Minister so ’n kleine stappie van tegemoetkomendheid gedaan het, maar hy behoort ons statistieke te gee van hoeveel beeste uit Rhodes ië na Johannesburg gevoer word van onder die 800 pond, dan kan ons sien of hy ons tegemoet kom. Sy argument is hy moet geen aanstoot gee nie, maar deur beeste van onder 800 pond uit te sluit word nie aanstoot gegee nie, dus maak dit sy argument dood. Die meeste boere is dan dood en dan kan ons wys dat die regulasie van die 800 pond bees nie veel help nie.

I only wish to make a few remarks as a representative of the cattle-farming section in my part of the country, and wish to say that I appreciate the attitude of the Government in regard to this problem, a problem which bristles with difficulties and perplexities. We all realize this problem is a most important one to this country, and yet, the industry is in a parlous condition, because of the diverse and conflicting interests involved. The reason of this present state of chaos is because the industry is not based on anything substantial or permanent. The cattle farmers in my part of the country realize that the Government have done their best to protect the farmers in the Union. In doing this, they have had to consider not only the farmers of South Africa, but the farmers of Rhodesia, as well as the consumer in this country. The Government were protecting this country when they stipulated that 50 per cent, of the animals which were imported must be meat. The animals which have been imported from Rhodesia are very small in size, but if we add that proviso that 50 per cent. shall be dead-weight, it will ensure to the consumer here a fair quality of meat. It is of great advantage for us to feel, and for the consumer to feel, that the total embargo has not been enforced. An embargo upon cattle, from Rhodesia and the Protectorate, would mean that at certain seasons of the year the consumer would have to pay a very high price for his meat, and if we had a total embargo, the consumer would suffer in consequence. I feel that we ought to be grateful to the Government for standing up against the question of an embargo. As was pointed out by the Minister for Agriculture at a conference of cattle farmers in Pretoria last year, that congress voted against the embargo. I wish to say that I and others feel there is no reason to complain. For the last year or more we have always been able to get £10 to £15 for our bullocks, and when we get that price, we cannot complain. Why men do not get good prices is, because they are putting on the market stock on which they cannot make any profit. If the farmers of this country will only pay more attention to the quality they are raising, we shall find that they will not suffer in our local market. While we have our local market we have no reason to complain of the prices we get there, provided we raise the right quality of cattle. My old Boer friends, ten and fifteen years ago, reared better stock on the average than we do to-day, and I confess it with a certain amount of reluctance, that the cattle farmers to-day are not paying as much attention to the quality of their cattle as was paid by my Boer friends years ago. To-day the farmers take anything so long as it is a bull, and to-day the average stocks of this country are not as good as they were twenty-five years ago. I do feel that to-day, in this country, the industry is not going forward. There is no selection, no standard, no selection in bulls, and we are going in the wrong direction when an appeal is made to the Government to do something. I would appeal to the farmers in this House to get our friends to pay more attention to the breeding of their stock. In reference to Rhodesia, let me just say one word. Rhodesia, if we are not careful, in a very few years, will beat us in the quality of stock she is producing. The Rhodesian farmers are paying more and more attention to their stock, and it will not be long before they will have a big export trade. We in this country ought to consider who, after all, are the Rhodesians. They are our own kith and kin, and any sort of an embargo would show unkindliness and an unfriendliness which I certainly deprecate. When the export trade comes later, and it is bound to come, we in the Union will not be able to maintain if we do not look to our quality. We should then have to look to the Rhodesians for that, to make an export trade in which we wish to participate. I feel at present that, with the protection afforded by the Government in restricting the size of animals imported into the Union, they have gone far enough. The quality will gradually improve from Rhodesia, and we must do our best to maintain the same quality in this part of the country. The Government has tried, by legislation, to keep out scrub stock, and that is all we can fairly claim and ask for to-day. I feel that there is a steady trend in this country in a wrong direction, and it is apparently developing. That is, of farmers coming to the Government or the House for what I may term doles, for help of all sorts and in all directions. I feel this policy of doles and assistance is not up to the traditions of the old days. I think of the old “voortrekker,” who went out into the wilderness and carried on—he did not ask the Government to help him—in fact, he went away as far as he could from the Government. I feel this is a serious matter when I see more and more farmers coming to the House and to the Government, and I would appeal to them to try and avoid this practice—let us do our little bit, whether it is in fencing or improving stock, without coming to the Government or the country on every point.

Dis baie moeilik om edele lede van die ander kant van die Huis te volg. Laaste jaar, toe ons voorgestel het die embargo, was dit glad onmoontlik. So het hulle laaste jaar gesê. Maar vandag sê die edelagbare die Minister vir Landbou en die edelagbare die Eerste Minister nie meer dieselfde nie. Waarom nie laaste jaar na Rhodesië gegaan en gesê ons wil ’n embargo op julle vee set en waarom nou van jaar heengaan en ’n halwe embargo invoer. Die edele lid vir Johannesburg (Noord) (de hr. Geldenhuys) is nou so baie begaan met die konsumente, maar toe al die kaffers in die myne aangestel is inplaas van blanke, toe was hy nie so begaan met dieselfde mense. Dis seker omdat dit kort voor ’n verkiesing is. Hy is nog altoos een met die mynmagnate. Maar toe al die blanke ontslaan is aan die myne toe het hulle nie so voor die arm verbruiker gepleit nie en tog is dit vandag een van die redes waarom die vleismark so sleg is. By die 1.000 mense is in 1923 ontslaan by die myne en hulle het nou geen middele van bestaan.

Hulle het gestaak.

Daardie mense kan vandag geen vleis meer betaal nie, hulle is nie in staat om een enkel pond vleis te koop nie. Ek weet dit gaat swaar om sulke dinge te hoor. Maar dis die posisie. Nou kom die edele lid vir Johannesburg (Noord) (de hr. Geldenhuys) vanmiddag hier en se, daar is nie een praktiese wenk aan die hand gegee nie. Dis net van hierdie kant van die Huis dat die praktiese wenke kom. Laat ons net dink aan verlede jaar. Toe het ons met ’n praktiese voorstel gekom. Niemand anders het met ’n prakties voorstel toe gekom nie. Die premie-voorstel van die edelagbare die Eerste Minister het ons toe al aangewys as nie prakties en vandag erken hy self dat dit niks beteken nie. Maar die edelagbare die Minister van Landbou kom nou vanmiddag hier en sê, dat dit geen sukses was nie, omdat dit te laat was. Ek is seker die edelagbare die Eerste Minister stem nie saam met die edelagbare die Minister vir Landbou nie. Sy houding oortuig my daarvan. Dit was ’n wenk wat gegee was deur hierdie kant van die Huis. Vanmiddag kom ons weer met ’n praktiese voorstel en sê laat staan die lamlendige stappe wat die kenmerk is van die Regering, laat staan die halwe manier. Nou kom hulle met ’n gedeeltelike embargo wat die hoog edelagbare die Minister ook weet dat niks beteken nie. Ons gee nou aan die hand hele embargo. En die plan wat ons nou aan die hand gee word volgende jaar deur die Regering oorgeneem. Jy sal dit sien. Die edelagbare die Eerste Minister het gesê, dat hy hartelik jammer voel oor die toestand van ons boere. Daar bly dit net by. En verlede jaar het die hoge edelagbare die Eerste Minister belowe ’n konferensie byeen te roep waar al die betrokke partye verteenwoordig sou wees om middele aan die hand te gee. Die konferensie het nooit byeengekom nie. Maar wat gebeur laaste jaar? Toe het daar wel ’n konferensie plaas gehad, maar nie ’n konferensie deur die Regering byeen geroep nie, maar ’n konferensie van boere wat in hulle nood by mekaar gekom het. Daar was praktiese boere bymekaar. Waar was die edelagbare die Minister van Landbou toe? Daar het hy geleentheid gehad om praktiese wenke te kry. As ek nie vekeerd is, was hy toe besig om hoge persone in die Kaap te ontmoet. Daar is hy altoos teenwoordig, maar nie waar die belange van die boere word behandel. Ja, dan het die edelagbare die Minister van Landbou ook ’n konferensie van boere bymekaar geroep, maar dit was nie ’n konferensie van boere wat alle partye verteenwoordig nie, maar net van boere deur die Minister te saam geroep. Ek verteenwoordig nie ’n paar boere nie, maar al die boere in my kiesafdeling-. Nie ’n sekere groep van boere nie. En wat het gebeur op die konferensie van boere wat die Minister bymekaar geroep het? Was hulle tevrede of het hulle gehele embargo voorgestel? En is dit nie, dat na die Regering gesê het: “dit kan julle nie kry nie,” dat hulle het ingegee.

Dis nie so nie.

Was die konferensie in die begin nie vir gehele embargo nie

Nee, daar was ’n voorstel, maar dis afgestem deur die meerderheid.

Dit is wat ek se. Na die Minister gesê het “Julle gaan dit nie kry nie” het hulle dit gedoen.

The Conference held on August 25 by deliberate vote turned down the embargo. This was a conference representing all the cattle farmers of the Union.

Ek het nagegaan wie hulle verteenwoordig en wie ons hier verteenwoordig en ek sien dis heeltemaal verskillend.

All the Free State representatives of cattle-farmers also.

Ek verteenwoordig net so goed beesboere as hulle en ek verteenwoordig meer beesboere as hulle. Ek verteenwoordig al die beesboere in my kiesafdeling. En nou kom ek terloop nog op ’n andere punt: die edele lid vir Wodehouse (de hr. Venter) het gesê ons moet (en andere lede het dit ook gesê) tog in landbou-sake en ook andere sake die politiek nie invoer nie.

Waarom doen die edele lid dit dan?

Ek sal dan graag wil hê, dat vir my hierdie kwessie opgelos word. Wat is die politieke sy en wat nie? Ek sê dis die lamlendige politiek van die Regering wat die beesboere in die treurige toestand gebring het, waarin hulle vandag is.

Nonsens.

The hon. member has a co-operative society in his district.

Ek staan daarby. Ek sou baie bly wees wanneer dit nie so was nie. En wanneer die edelagbare die Minister van Landbouw b.v. sou weier om permitte vir die uitvoer van mielies te verskaf en koring, dan sou ek ook weer party-politiek daar in sien en niks anders nie. En wanneer hul weier om ’n embargo te plaas op die vlees wat uit Rhodesia of uit die ander state in die Unie ingevoer word, dan sê ek, dat hul meer oor het vir die ander state as vir hul eie mense, en dan sê ek, dat dit ellendige party politiek is en niks anders nie. En ek sal bly wees as die Minister vir Landbou en sy kollegas vir my sal sê wanneer ’n saak ’n politieke saak is en wanneer nie. Wanneer die Minister ’n show gaan open dan sê hy dieselfde ding en in dieselfde asem prys hy die voorkeur, wat die Eerste Minister in Engeland het loop haal—en is dit nie ’n kwessie van party politiek nie; is dit nie ’n kwessie nie waarop die laatste verkiesings in Engeland geveg is nie?

Nee, dis nie so.

Ons weet presies wat die Minister doen; hy kom hier met mooi praatjes om die mense om die tuin te lê, en dan sê hy “hou politiek uit landbou uit.” Al wat ek kan sê is, dat die kiesers niks te doen moet hê nie met mense wat so weinig uitgerig het as die teenswoordige Regering.

Ja, maar die kiesers het meer gesond verstand as om daarna te luister.

Ja, dis waarom hul my hier gestuur het. Ek het getoon, dat daar geen praktiese wenke deur die Regering aan die hand gegee is en dat hul ook nie praktiese stappe gedoen het nie. Ek weet, dat die invoer van vlees nie die enige ding is nie; die uitvoer is ’n groot ding, en wat het die Regering gedoen om dit aan te moedig, behalve die Bonus Wet van verlede jaar? Het hul geprobeer om die uitvoer makkeliker te maak vir die boere? Ons het ’n verslag van Mnr. Spilhaus waaruit ons sien, dat ons vlees goeie prys kry in Europa, maar die versendings geleentheid bestaan nie en daar is nie skeepsruimte nie vir die vlees; wat stappe het die Minister gedoen toen die ocreenkomst met die UnionCastle Maatskappy is aangegaan, wat het die Minister gedoen om die beestboere te help? Ek laat dit aan die Minister oor om my vrage te beantwoord. Daar is glad niks gedoen nie. Maar daar is iets anders. Die Eerste Minister het twee jaar gelede getuigenis gegee voor ’n Selekt Komitee, en hy het toe gesê, dat hy erken, dat die toekoms van ons vlees handel miskien sal lê in die uitvoer van “chilled beef”—ek glo die Hollandse woord is afgekoel vlees.

Ja, afgekoeld.

Die Eerste Minister het daar baie gewig aan geheg. Het hul ooit uitgevind wat dit vir ons land sou beteken? Hul het niks gedoen nie. Hul het die ene konferensie na die ander gehad, en hul sal nou waarskynlik weer ’n konferensie oproep. En dan sal hul ons vertel hoe hul agter die belange van die boere kyk.

Dan kom die Adviserende Raad.

Ja, dan kom die Adviserende Raad. En wat doen hulle?

Hul is baie goeie mense.

Ja, dit lyk so. En dan kry ons die vrome predikasies van die edele lid vir Wodehouse (de hr. Venter) en van die Minister wat ons vertel, dat ons moet organiseer. Maar hul sê nie hoe ons moet organiseer nie.

Ek het dit gesê.

Ja, ons weet—ons het die Minister gehad, hy het organisasies aangemoedig. Hy het die vlees beurs aangemoedig en sodra hy gesien het dat dit ’n mislukking was, het hul altemaal weg gehardloop.

Dis nie waar nie

Ja, dis waar. En wat is die posisie? Hul het die mense vertel “jul kan jul eie vlees nie distribueer nie—”

It is not true. The hon. member knows that what he says is not in accordance with fact.

Wat ek gesê het is waar.

I tried to help the Meat Exchange through to the very last.

Ek het nie gesê nie, dat die Minister gehelp het om die vlees beurs te verongeluk.

Die edele lid het dit gesê.

Wat ek gesê het is, dat hy dit hier het aanbeveel en die edele lid vir Wodehouse (de hr. Venter), wat een van die direkteure is—

Dis onwaar.

Ek het gesê, dat toen die beurs in moeilikhede was, hul altemaal van hul standpunt weg gehardloop het.

Ek was nooit ’n direkteur.

Ja, dis hoe hul gaat. Hul is bang, dat hul invloed sal verlies, in plaas van dadelik te sê, dat die boere hul vlees nie self kan distribueer en dat hul nie ’n sukses daarvan kan maak nie. Dis die houding wat hul opneem. Ek wil niks meer sê nie. Ek wens die lede ’n geleentheid te gee om te antwoord op die vrage wat ek gestel het. Wat praktiese stappe het die Regering gedoen, behalve die oproep van die Konferensie? Wat is politiek en wanneer is ’n kwessie ’n politieke kwessie en wanneer nie? Wanneer iemand die Regering kritiseer, dan sê hul dadelik, dat dit ’n party politieke kwessie is, maar wanneer iemand hul prys, dan is dit iets gewoons. Dan wil ek nog weet wat stappe die Regering gedoen het om die beestboer te beskerm en te help toen hul die kontrak met die Union-Castle Company aangegaan het.

It seems to me, as a cattle raiser, that this is a very inopportune time for the hon. member for Smithfield (Gen. Hertzog) to have raised this question in regard to the importation of cattle from outside the Union, because what is the position to-day? In the Union to-day, I venture to say, we have not got cattle enough to feed our own people, and it is particularly, I think, wrong of that party after the recent “pact” that they have made to introduce a resolution of this sort.

What do you know of our “pact?”

I wonder what the country will think of this “pact,” coming as it does from those who profess to represent the farming community in this House.

And accepted by the Government, don’t forget that.

Not entirely, I think. There has been more said on this side of the House for the consumer of the country than there has come from the other side of the House.

Eye-wash!

More members on this side of the House have expressed certain sympathetic feeling for the consumer of the country. I venture to say there is no decently fed bullock in South Africa that cannot be sold at a first rate value to-day. Good cattle in Natal last week were fetching up to £17 a piece, and The Farmers’ Weekly for this month says that in Johannesburg good cattle, and I venture to say, there are very few prime cattle to-day, were fetching over £15 a piece. How can we, as farmers, claim that we ought to shut our borders and make it more difficult for fit cattle to be brought into this country to feed our own people. I suppose that since the Leader of the Opposition moved this resolution, and since he heard the explanation of the Minister of Agriculture, he has been satisfied in his own mind that he has made a mistake because I have not seen him in his seat listening to this debate since the Minister of Agriculture made his explanation to the House of the policy of the Government.

dissented.

Anyhow the hon. gentleman is satisfied with the policy of the Government as laid down by the Minister of Agriculture. Be that as it may, whether I am right or wrong, it seems to me, as I said before, a most inopportune time to have raised this question.

When must we raise it then?

I think that we, as cattle raisers in South Africa, should be grateful to the Minister; he tried to help this industry in the past; within the last year or eighteen months they have introduced a bounty for export meat; and I know myself when that unfortunate exchange was at its last gasp the Minister of Agriculture went considerably out of his way to try to do all he could to save that organization.

What has he done?

Of course, I think at that time it was too late for anybody—

Why, did he not save the F.C.M.I.?

The F.C.M.I. is still going today, and has just made an offer to export 50,000 head of cattle.

That is not the F.C.M.I.; it is the Imperial Cold Storage.

If my hon. friend will take the trouble to investigate he will find it is the F.C.M.I., and not the Imperial Cold Storage. However, they have made that offer to get these cattle out of the country. The hon. member for Frankfort (Mr. J. B. Wessels), I think, made a mistake when he claimed that the meeting in Pretoria did not suggest the resolutions which were read out to the House by the Minister of Agriculture. I think the hon. member is confusing two bodies. If I remember rightly, it was the Transvaal Agricultural Union which asked for an embargo upon cattle for Rhodesia, prior to this meeting called by the Minister of all farmers from every part of South Africa. When the farmers, gathered from all parts of the country, got together in conference, I am glad to be able to say that they reversed the decision of the Transvaal Farmers’ Association, and agreed to the resolutions as read out by the Minister of Agriculture to-day. But let us look at this question of an embargo, or the prevention of cattle coming into the country, from a practical point of view. We have a border of some thousands of miles, and how is the Government going to ensure that cattle will not be smuggled over the border? It is humanly impossible, and I think the Government has shown wisdom in not attempting such an impossible policy. Then there has been a very great deal said to-day about Rhodesia and cattle coming from Rhodesia. But is Rhodesia the only country sending cattle in here? What about South-West Africa? Are we going to keep their cattle out of this country? If that is what hon. members opposite mean, let them say so.

No, they are part of the Union.

Look out for the Minister of Railways; he made a contrary statement.

That is a point which has been overlooked in this debate to-day. We have Basutoland, Bechuanaland and Swaziland. Are hon. members opposite prepared to pay for an army of guards to prevent cattle from being smuggled over these borders? Our Government in their wisdom took a wiser course than that suggested from the other side of the House. They took counsel with these Governments, and, instead of having these Governments in bitter opposition to us, they have them working with us. But, in my humble opinion, there is a far more serious aspect to this question than the one we have been considering to-day. As a cause of drought and locusts we are short of cattle here in this country; but give us some good years, and we shall have a surplus of cattle in this country. What are we going to do to meet that position? We have time to-day to make our plans and shape our course, and unless we are a wise people and do this, in a very short time we shall be up against a far more serious position than we are up against to-day. I venture to say that when we have good years, and that surplus of cattle which will follow upon our enjoying good conditions, then we will be up against the same problem as confronts every cattle-raising country in the world. To-day, there is no doubt about it, we are getting as good prices for our medium cattle as is being obtained by other countries for their prime cattle. We are breeding a lot of cattle which are not fit for export, and there are very few of us who have got good enough cattle which are fit for the making of prime beef. [An Hon. Member: “What is the cost?”] In the mealie-raising districts of this country, where we raise stock, you can grow maize at from 4s. to 5s. a ton for ensilage, and if you grow silage in those parts of the country and put it into silos you would have food to carry you over months and months of drought. I may point out that the Minister of Agriculture is sending round members of his staff throughout the country to point out what can be done in this way. [An Hon. Member: “You cannot grow mealies to-day.”] What did you do last year? You grew thousands and thousands of tons of food which went to waste, and which, if it had been stored would have carried you over the bad season. Take a lesson from old Joseph in Egypt—what did he do? He stored his food in years of plenty, and those who did not do so had to come during years of drought to buy it from him. That is the position here to-day. We are going through exactly the same state of affairs. This is not a matter of Government. If we are not willing to look after ourselves no Government on earth is going to save us. I do not care if it is the Government from the other side—it will not save us from our own folly and lack of experience. The Free State is one of the richest provinces for stock raising in South Africa, but it is pitiable to go through that country and to see the condition the stock has got into simply on account of this laxity. It may be the farmer is not to blame, but the Minister of Agriculture is going to send out trains with inspectors who are going through the country, and I implore farmers to listen to these men, as they have got their knowledge from other parts of the world. One thing where we make a mistake is when near railways we keep a lot of slow maturing cattle at a loss to ourselves. The hon. member for Bloemfontein (North) (Mr. Barlow) never said a truer word than when he said that these cattle were losing us money. You cannot keep such cattle for years on a place where the land is expensive, and if you keep them where land is expensive you cannot keep out of the insolvency court. We should adjust ourselves to the conditions before us. We cannot blame the farmers to-day for the experience gained by them in the past was from conditions different from the conditions now: and these conditions are changing rapidly, and unless we adopt ourselves to the changed conditions we are bound to come to grief.

Verlede jaar het presies dieselfde mosie voor die Huis gewees as wat nou weer voor die Huis is en ook verlede jaar is dit ingebring deur die edele lid vir Smithfield (Gen. Hertzog). Maar wat verlede jaar vir die Regering onmoontlik was, is vandag moontlik en word vandag aangeneem. Wat het in die tussetyd gebeur wat dit nou aannemelik maak? Dis die ou gewoonte dat enig iets prakties moet kom van hierdiekant van die Huis en dan kom uiteindelik die Regering en stel dit voor asof die plan van hom kom. Verlede jaar het die edelagbare die Minister van Landbou, gesteun deur die edelagbare die Eerste Minister gesê, dat die enige middel was die premie-stelsel. Maar vanjaar word erken dat die boer nie die minste voordeel daarvan gehad het nie. Die enige wat daar voordeel by gehad het is die Imperial Cold Storage. Die Wet stel b.v. vas, dat enigeen wat wil uitvoer moet een maand na die inwer king-treding van die Wet registreer. Die Imperial Cold Storage is die enige wat geregistreer het en wat dus kan uitvoer. Waarom moet ons al die geld spandeer ten voordele van die Cold Storage? Nou, Mnr. Speaker, in verband met die uitvoer van vleis. Daar is gesê, dat ons uiteindelik markte moet vind vir eksport. Maar wat het die Regering gedaan om die te bevorder? Vir die gewone boer of koöperasie is dit heeltemaal onmoontlik om uit te voer. Die Koelkamers is nie daar nie en die Regering doen niks om die te kry nie. Alle uitvoer moet, gaan deur die Cold Storage wat die Koelkamers het, en die boere en vereniginge meet by die Cold Storage—wat natuurlik daarin mededinger sien—kom om te vra wat die huur sou wees vir koelkamers. Op die spoorweë is dit dieselfde. Die tarief vir vervoer van vleis is onmoontlik hoog. Dan met betrekking tot die Rhodesiese kwessie. Verlede jaar het die edelagbare die Minister gekom en gesê dis onmoontlik om die embargo in te voer, want daar sou ’n kordon van polisie nodig wees om die smokkelhandel teen te gaan. Maar van dag met die maatregel van die 800 pond basis, bestaat dieselfde moeilikheid, en hoe gaan hulle dan nou daaroor kom? Die posisie van die veeboer is kritiek, verbasend kritiek. Beeste in my distrik word verkoop vir £3 en £4, en nie magere beeste nie, nie vel en bene nie, maar ordentelike beeste wat in gewone tyd £10 of £12 opbring. En selfs teen die lage pryse is daar geen kopers vir die beeste nie. Dit betaal die boer nie langer om vee te kweek nie. Wat is die gevolg? Grond wat uitgegee is vir nedersettinge verval, daar die neersetters nie hulle paaiemente kan betaal daar hulle geen prys vir beeste kan kry. Hulle kan die beesboerdery nie uitbrei nie en al die werk wat gedaan is in die verlede om mense op die land te plaas word te niet gedoen. Die mense sal van die gronde verdwyn en duisende van ponde sal verloor word. Ek stel nu voor—

seconded.

Agreed to.

Debate adjourned; to be resumed on 29th February.